Bez papierów, bez praw...

Nauczycielskie związki zawodowe wezwały do jednodniowego (30 III) strajku w szkołach podstawowych w regionie Paryża. Bezpośrednim powodem protestu jest aresztowanie Valérie Boukobza-Rodriguez, dyrektorki jednej ze szkół, która czynnie przeciwstawiła się policjantom próbującym aresztować chińskiego nielegalnego imigranta odbierającego swoje wnuczki po lekcjach.^{[Libcom News]} Przeciwko małemu tłumowi, który się zebrał policja użyła pałek i gazu łzawiącego. Jeden policjant został ranny, a jeden radiowóz zniszczony. Dyrektorka została oskarżona o zniszczenie własności publicznej. Aresztowana twierdzi, że jej interwencja była częścią jej obowiązków dbania o uczniów, których dziadek miał być aresztowany. W poniedziałek wieczorem, po jej aresztowaniu około tysiąca osób demonstrowało przeciwko deportacjom.^{[Libcom News]}

Policja organizuje obławy na szkoły publiczne, bo stały się one częścią ruchu oporu przeciwko polityce wysiedlania nielegalnych imigrantów. Prawo zabrania deportacji, która podzieliłaby rodziny. Dlatego dziećmi (często przecież urodzonymi we Francji), których rodzice zostają aresztowani, opiekują się inni rodzice lub nauczyciele uniemożliwiając w ten sposób deportację^BBC.

Organizacją działającą na rzecz edukacji bez granic jest sieć Réseau Éducation Sans Frontières. Tam znalazłem ten apel. Treść przesłania poniżej.

Jesteśmy dziećmi „bez papierów” (nielegalni imigranci)



„Bez papierów” to ktoś kto nie ma pozwolenia na pobyt, nawet jeśli jest we Francji od bardzo dawna.
Jak wielu z was, nasi rodzice pochodzą z innych miejsc.
Uciekli od przemocy, biedy.
Przybyli tutaj pracować i dać nam lepsze życie.
Niektórzy z nas tu się urodzili.
Bez z czy z papierami, Francja jest naszym krajem.
Żyjemy w czynszowych domach, umeblowanych mieszkaniach, stłoczeni w pokojach.
Każdego dnia, boimy się.
Jesteśmy przerażeni tym, że nasi rodzice mogą zostać aresztowani przez policję, gdy idą do pracy, kiedy jadą metrem.
Obawiamy, że zostaną zamknięci w więzieniu, że nasze rodziny zostaną rozdzielone i że odeślą nas do krajów, których nie znamy.
Mamy to na uwadze przez cały czas.
Nawet gdy jesteśmy w szkole.
Czy to normalne, aby bać się idąc do szkoły?
Ostatniego lata my i nasi rodzice byliśmy pełni nadziei, że ten koszmar się skończy. Mieliśmy nadzieję, że w końcu dostaniemy te pozwolenia.
Wypełniliśmy dokumenty, spędziliśmy dni i noce w kolejkach przed komisariatami.
Zarejestrowaliśmy się w biurach.
Myśleliśmy, że dostaniemy pozwolenia, że będziemy w porządku, że ten koszmar się skończy.
Wypełniliśmy wszystkie kryteria, a zostało nam powiedziane: Nie!
Bez uzasadnienia.
Teraz jesteśmy zagrożeni i musimy się ukrywać.
Dlaczego jest tak nie fair?
Nie chcemy żyć w strachu nigdy więcej.
Chcemy, żeby Francja nas zaadoptowała.
Chcemy mieć pozwolenia na pobyt, chcemy być w porządku.
Pozwólcie dorastać nam tutaj!